[ad_1]
Vorige week vrijdag, het weekend hijgde al in mijn nek, appte collega-mattie Hanneke of ik ook zo moe was. Zij en haar vriendinnen waren allemaal niet aan te zwengelen sinds de kinderen weer fulltime naar school gingen. Ze vroeg zich af ik dat ook had, die vermoeidheid. “Ja!!” appte ik terug, “Nu je het zegt. Ik ben kapot. Gevloerd. Ik lig eraf!”
Gek, ik had er nog helemaal niet bij stilgestaan, dat ik zo moe was. Blijkbaar was ik zelfs te afgemat geweest om tot dat geniale inzicht te komen. Snel appte ik een handvol vriendinnen: “Zijn jullie ook bekaf?!”
Het regende berichten. “Man, ik heb vandaag een middagdutje gedaan van drie uur”, “Ik heb mijn opdracht niet ingeleverd”, “Sinds maandag heb ik alleen maar apathisch voor me uit lopen staren”. Goh, constateerde ik, ik was blijkbaar de enige niet. Iedereen was afgepeigerd. Kapot. Óp van het corona-gedoe. Klaar met de stressvolle periode. Lopend op het tandvlees. Snakkend naar vakantie.
Het weekend brak aan. We gingen borrelen met M&A, op het strand. Zodra ik M zag, gaf ik haar een grote knuffel. Die anderhalve meter was ik even compleet vergeten, zo blij was ik om haar weer te zien. Puk, Olle en de kinderen van M&A spetterden in het water, een zakje chips in de vuisten geklemd. Wij schonken er nog maar eens eentje in.
Het was oppergezellig, er was wijn en borrelvoer in overvloed. De kinderen begonnen te bibberen en klappertanden. We pakten onze picknickkleden weer in en reden terug naar huis. Na vijf dagen tijdens een of andere Netflix-film in slaap te zijn gedommeld, besloot ik het eens anders aan te pakken. Vanavond zou ik een boek lezen. Lekker ontspannen.
Ik sleepte mezelf én de tablet (met daarop het boek) naar bed. Totaal uitgeput viel ik in coma, de tablet tegen mijn wang geplakt. 14 (!!) uur later schrok ik wakker van het geluid van de kwetterende vogeltjes. Ik trok de tablet van mijn wang, keek mijn man vragend aan en zei verward: “Watskeburt?” Manlief antwoordde: “Je ging naar boven en toen was het stil, dus heb ik de kinderen op bed gelegd.” Goh, daar had ik dus nul van gemerkt.
Je zou zeggen: na zo’n ontspannen weekend zit er vast weer energie in mijn vege lijf. Maar nee, ik ben nog steeds hondsmoe. Mijn concentratie is een zeef, ik onthoud werkelijk niets. De hyperfocus waarmee ik de afgelopen maanden bergen had verzet, was spontaan foetsie. Ik maak de raarste spelfouten, en krijg dan van jullie op mijn donder. Soms vriendelijk, maar regelmatig ook flink vuilbekkend op Facebook – wat mij doet vermoeden dat jullie ook behoorlijk narrig worden van die vermoeidheid.
Deze week is niet veel beter. Ik lig er elke avond om 20 uur in. Net na de kinderen, maar het scheelt niet veel. Terwijl ik dit typ, houd ik mijn ogen open met luciferhoutjes. Ik neem een slok van mijn achtste bakkie troost. Daar word ik een kotsmisselijk van, maar ja, een mens moet wat. Zo maar even Hanneke appen. Kijken hoe bij haar de vlag erbij hangt, inmiddels.
Nog een paar weken, dan is het ein-de-lijk vakantie. We can do it. Nou ja. Dat hoop ik dan maar.
Elke week ‘Bij ons thuis’ volgen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op ‘Volgen’.
[ad_2]