[ad_1]
Medio februari schreven we op HIFI.NL weer een thuistest uit. Nadat we zelf al aan de slag gingen met de Revel M16 boekenplankspeaker daagden we een lezer uit om hetzelfde te doen. Uit de vele reacties kozen we voor Time van Bers, onder meer omdat hij liet weten voor Muziekgebouw Eindhoven te werken, een concertzaal met een wereldwijde reputatie om haar uitstekende akoestiek. Bij dezen zijn review!
Tekst en beeld: Time van Bers
Heel wat uren heb ik vol verbazing en enthousiasme mogen luisteren naar een set hele fijne speakers. Ik had namelijk het genoegen om (luister-)ervaring op te mogen doen met de Revel M16, uit de Concerta2-serie.
Mijn naam is Time en ik lees al jaren met liefde en vooral veel plezier HIFI.NL. Een review of een bezoek bij een fabrikant, ik neem het met genoegen tot me. Ik duik veel in de nieuwsbrieven en liep zo ook de oproep ‘Revel M16: Thuistester Gezocht’ tegen het lijf. Ik had werkelijk nog nooit van Revel gehoord, maar ik ben al lang -en heel voorzichtig, waarover zo meer- op zoek naar een nieuwe set luidsprekers. Dus hier had ik zeker oren naar!
Thuissituatie
Bij mij thuis staat een Rega Elex-R versterker –die maar liefst vijf achtereenvolgende jaren een WhatHiFi-award aan haar prachtige broek heeft hangen– in combinatie met de Rega Saturn-R CD / DAC, met twee Wolfson WM8742 converters aan boord. Ik stream met de Bluesound Node 2 rechtstreeks via een AudioQuest Carbon coax naar die prachtige DAC van Rega. En soms wordt er zelfs nog een ‘ouderwetse’ cd opgezet. Vooral door mijn vriendin, en die weet dan weer niet dat er een Van Den Hul D102III Hybrid interlink tussen speler en versterker zit.
Mijn vriendin houdt minstens zoveel van muziek als ik. Maar in mindere mate vindt ze goed geluid van belang. Waar ik chagrijnig word van muziek rechtstreeks uit haar laptop, valt de elegante M16 haar wel meteen op. Het duo is, zoals van een model boekenplankspeaker verwacht mag worden, klein van stuk en staat op bijbehorende stands die een mooie matzwarte met lichte structuur poedercoat-finish hebben. Het ontwerp van de driepoot past erg goed bij de luidspreker en maakt gelukkig een verfijnd geheel van het setje.
De speakers zelf komen in hoogglans wit en iedere luidspreker loopt in een ietwat ronde vorm taps naar achter. Van importeur Reference Sounds kreeg ik Hardwired speakerkabels van Transparent te leen. De speaker-terminal is zo gebouwd dat daarvan niets uitsteekt. Omdat bananenpluggen van bovenaf schuin dienen te worden ingestoken, denk ik dat spades handiger zijn. Al is het maar om te zorgen dat de kabels na verloop van tijd niet gaan ‘knikken’. De speakers zien er wat betreft vooraanzicht mooi uit. Geen opsmuk, geen groot logo, de twee drivers netjes en strak in de kast verwerkt en in lichte verbinding met elkaar. Geen schroefje, moertje of boutje te bekennen aan de voorkant. Gewoon strak, clean and simple. Wat vooral opvalt is de ‘liggende ei’-vorm rond de tweeter. Die springt in het oog. En, zo blijkt, dient zeker een doel – waarover zo ook meer.
Muziek
In aanloop naar de eerste luistersessies heb ik me voorgenomen met lichte muziek te beginnen. Nog niet zo lang geleden heb ik een concert bezocht van countertenor Philippe Jaroussky. Hij zong onder andere het stuk Il Giustino, RV 717, Act 1: “Vedrò con mio diletto” (Anastasio) van Vivaldi en ik werd werkelijk betoverd. Ik wil dus graag weten of de M16 mij hiermee ook weet te bevangen.
Hier komt dat gekantelde eitje rond de tweeter meteen om de hoek kijken. Het kleine, fijne stuk van de Italiaanse componist zit vol zachte strelingen op de snaren van de violen en cello’s. En de zanger zingt met een hoge engelenstem, haast onmenselijk. Deze Revels geven dat erg goed weer en het lijkt, zoals de fabrikant ook beweert, dat de sweet spot van deze luidsprekers veel breder is dan puur centraal. Mijn huiskamer vult zich dan ook erg prettig met een transparant geluid waarin de details van het stuk goed te horen zijn. Zowel hoog als laag klinken erg prettig en ik kan niet zeggen dat de M16 een voorkeur voor een van beide heeft. Ik sta dan ook echt versteld dat dit geluid uit deze kleine weergevers komt. Dat is een heerlijk begin wat mij betreft.
Op Tidal zoek ik het nummer Drive van R.E.M., in MQA-formaat. En die zit! Zoals de cello eerder al klonk, is nu ook de basgitaar lekker warm en vooral zonder opgeblazen gekkigheid. Wie de stem van Michael Stipe niet zo goed kan hebben, moet ver wegblijven van de M16’s. De zanger dient zich aan zonder opdringerig te zijn en klinkt loepzuiver. Als gitarist Peter Buck ietsje later zijn distortion inzet, is het verhaal compleet. Wanneer ik dit geblinddoekt zou horen, zou ik zeer waarschijnlijk denken dat de klanken uit grotere kasten komen. En met een hoger prijskaartje bovendien.
Vervolgens zetten we ook even TOOL op. Nou ja, even – het eerste nummer van die laatste plaat Fear Inoculum duurt een dikke tien minuten. De gelijknamige opener heeft een intro dat niet alleen lekker is, maar dus ook lekker lang duurt. En hier opnieuw een cello trouwens. Of iets dat daarvoor doorgaat, want die is flink door een sampler gehaald. Maar ook deze klinkt gewoon steengoed! De toms van Danny Carey –is dat niet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ’s werelds beste drummer van dit moment?– klinken geweldig. Zonder opsmuk. Als de plaat ietsje anders gemasterd zou zijn, zou Carey best eens in mijn woonkamer kunnen zitten met zijn drums.
Als laatste proef op de som wil ik deze 2-weg speakers met de aparte tweeters nog een keer heel aandachtig beluisteren. Ik zet daarom de plaat Foghorn op, van de Nederlandse band Wolfendale. Ik ken enkele bandleden en ik weet hoe verfijnd zij laagje voor laagje minutieus in hun studio opbouwen. Daar doen ze steeds jaren over en hun werk is vaak zo complex dat ze het amper live kunnen spelen. Hier zit dus veel in, en dat kan je alleen maar horen als de weergave écht goed is. Daar heeft de Revel M16 echter geen enkele moeite mee. Zeer helder en gedetailleerd klinkt het prachtige Ending Up. De meerstemmigheid in combinatie met het bas-loopje klinkt kraakhelder en heeft toch de warmte waarvan ik weet dat Wolfendale die graag brengt. Ik hoor dingen die ik niet eerder opmerkte. Als we niet midden in de coronacrisis zouden zitten, zou ik de band maar wat graag uitnodigen om met eigen oren te laten ervaren hoe hun muziek klinkt buiten de eigen studio. En ook hier hebben de luidsprekers een prachtige afstraling, te danken aan die opvallend gekantelde ei-vorm rond de tweeters.
Tot slot zou ik nog terugkomen op mijn voorzichtige zoektocht naar een set nieuwe speakers. Ik hou van luidsprekers die zo min mogelijk kleuring met zich meebrengen. Transparant dus, met een onvervalste ‘this is how it’s made’-weergave. Ik heb lang genoten van luidsprekers gemaakt en samengesteld door een vriend voor een project aan de Technische Universiteit. Deze klonken werkelijk fantastisch. Maar het formaat van die dingen… dat kon eigenlijk niet. En toen ik ging samenwonen en er een halve inboedel bij kwam al helemaal niet meer! Omdat we de wens hadden snel groter te gaan wonen en ik in het nieuwe huis pas echt een keus wilde maken, koos ik voor een tussenoplossing die ook budgettair gezien lekker in de oren klonk. Dat werd de DALI Zensor 3, ook een boekenkastspeaker. En ook die klinkt prima, maar ik miste toch echt de ‘vulling’ in de woonkamer. Ik ging dus op zoek naar vloerstaanders die ons in de tijdelijkheid gelukkig zouden maken en kwam uit bij de Aeromax 6 van Cambridge Audio. Cambridge Audio? Ja die maken –of maakten zo lijkt het, want er is tot nu toe geen model meer van de Britten uitgekomen– ook speakers. De Aeromax 6 was het vlaggenschip. En geloof het of niet, die klinken alleraardigst!
Conclusie
Waarom zo’n lang verhaal? Nou, Omdat ik maar wil aangeven dat ik geloof in betaalbare speakers die kwaliteit bieden. Zeker als die door het juiste materiaal worden aangestuurd. Voor de Aeromax 6 betaalde ik destijds per stuk € 100 meer dan waarvoor deze Revel M16’s de winkel verlaten. En dat vind ik balen. Want ondanks dat de M16’s in alle opzichten kleiner zijn, vind ik ze gewoon beter klinken dan mijn vloerstaanders! Er zit meer in deze Revel modellen. Vooral qua helderheid en detail in combinatie met het ‘onvervalst’ laag winnen ze. De vulling in de woonkamer van ruim vijftig vierkante meter en drieënhalve meter hoog laat niets te wensen over. Op de bijbehorende stands ziet het duo er bovendien nog eens aantrekkelijk uit ook. Voor deze prijs zijn er dus alleen maar winnaars. Complimenten aan Revel dat ze me zo hebben weten te overtuigen!
[ad_2]
