[ad_1]
In de laatste week van DWDD, dat alweer een tijdje met winterstop is, gebeurde er iets bijzonders. Iets dat veel meer impact heeft dan je zou verwachten. Op die dag was namelijk Ryanne van Dorst tafeldame van Matthijs en haar optreden zou wel eens een blauwdruk kunnen vormen voor de manier waarop wij naar televisie kijken de komende jaren. Toen Matthijs in de introductie vertelde over schrijver Henk van Straten (lees die gast trouwens) en hij lovend was over zijn nieuwe boek, zei Van Dorst: heb je hem gelezen? of zeg je dat omdat het moet?ia
Niet vasthouden aan tv-wetten
Volgens de tv-wetten deed Ryanne raar; ze zwaaide in de introductie naar de gasten en tegen Cruijffbiograaf Auke Kok zei ze: ,,ik wist helemaal niet dat je zou komen, je schuift ineens aan.’’ Bij een eerder optreden zei ze al opeens: ‘zijn we eigenlijk live?’ en ‘ik zit hier voor het geld’. Het zou te makkelijk zijn om Van Dorst als een soort naïeve Chauncey Gardiner uit Being There weg te zetten, maar haar optreden werkte wel verfrissend en dat kwam doordat zij zich niet hield aan de tv-wetten. In de tv-wereld, zeker in een strak format als DWDD, houdt immers iedereen zich immers keurig aan zijn of haar rol. Het moet allemaal in een strak keurslijf passen van onuitgesproken tv-wetten (lief zijn voor elkaar, niet te opstandig, geen lange gesprekken, net niet diepzinnig genoeg, filmpjes tussendoor) en met die vorm van tv zijn we inmiddels een beetje klaar volgens mij. We willen af van de talkshows waar mensen op een voorgeprogrammeerde manier hun spulletjes verkopen (of dat nu een mening is of een product). We moeten stoppen met die acht minuten interviews die zijn bedacht door mensen die alles weten van de kijkcijfers. We willen chaos, maar georganiseerde chaos, denk buiten de lijnen zonder dat het onbegrijpelijk is voor de massa. Daar is het grote publiek aan toe en dat komt door YouTube en podcasts.
YouTube kills the tv-show
Die eerlijkheid, die echtheid, komt vanuit de YouTube-wereld die nog niet zo geformatteerd is en waar ‘echtheid’ gelukkig nog scoort, zelfs een voorwaarde is. Kijk maar eens naar Nienke Plas die gewoon zegt wat ze denkt, ook als het even niet zo lekker uitkomt. Natuurlijk is de tv-werkelijkheid altijd een ingeblikte versie van de werkelijkheid, daar kun je hele studies voor volgen, maar waar het omgaat is dat benaderde ‘echtheid’ een trend is waar we de komende jaren veel over zullen horen. En dat bedenk ik niet alleen zelf, maar in iemand als mijn collega Bram heb ik daarin een groot medestander. Je ziet het aan het succes van Voetbal Inside, waar de mannen aan tafel gewoon vertellen wat ze vinden zonder dat ze rekening houden met allerlei tere zieltjes. John de Mol begint die trend te ontwaren dus, niet voor niks gaat Utopia nog even door.
Ook in podcasts is echtheid de norm
Je ziet het ook in de wereld van podcasts waar ‘echtheid’ de norm is. Over het algemeen doen de podcasts het goed waarin niemand een rol speelt zoals je op tv wel ziet. Alexander Klöpping en Ernst-Jan Pfauth zijn gewoon echt twee nerds die de hele dag over media praten en dat doen ze ook op hun podcast. Klöpping is zelfs geïrriteerd als Pfauth probeert om zich aan de onderwerpen te houden. Dat aspect zie je bijvoorbeeld misgaan bij Paul de Leeuw en Marc-Marie Huijbregts in ‘Als je alles hebt gehad’ die duidelijk bij elkaar gezocht zijn. In de YouTube- en podcastwereld zouden dat twee vrienden moeten zijn die sowieso veel over het leven, media en nieuws praten en daar toevallig een microfoon bij en/of een camera op zetten. Het is het oude denken.
Afgelopen week zag ik een stukje van de retro retroversie van Wie Ben Ik en dan zie je dat dit soort tv echt gedateerd is; de flauwe grapjes, dezelfde RTL-koppen. Natuurlijk is het smaak dat ik veel liever naar broers en zus Van Rossem kijk, maar dat zijn ook in het echte leven grappige mopperaars die met liefde over hun vak praten.
Van Dorst TV
Hoe zou je die Van Dorst-achtige aanpak kunnen vertalen in concrete tv-programma’s voor het grote publiek? Je zou bijvoorbeeld de tv-wetten kunnen loslaten en elke avond van 19 tot 20 uur reserveren voor ‘iets’. De presentator en het tijdstip staan vast, maar verder begin je elke dag opnieuw. De inleiding is altijd weer het filmpje over hoe de presentator tot zijn onderwerp gekomen is. Wel een format dus, maar niet teveel invullen. Het mag een uur met één kenner gaan over euthanasie, media of uitstervende dieren, maar de presentator kan ook op bezoek gaan bij een hospice. Geen muziek, geen filmpjes, maar elke dag iets nieuws; Talk TV dus. De ideale man of vrouw? Beau van Ervens Dorens zou het kunnen, maar ook verbaal lenige mensen als Jeroen van Koningsbrugge, Wilfred Genee of Patrick Lodiers. Of Ryanne zelf natuurlijk.
[ad_2]
