[ad_1]
In de eerste aflevering van ons drieluik ontmoeten we IC-arts Anna Schut, zaalarts op de IC Jesse Slob en IC-verpleegkundige William Boer. Zij vertellen hoe een dag in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam er tijdens deze coronacrisis uitziet.
Normaal gesproken is de IC al niet een plek waar het snel saai is, maar de afgelopen weken is daar een dimensie heftigheid bijgekomen. Jesse: “Toen ik aan de slag ging op de IC wist ik dat het een zware tijd zou worden, we werken met patiënten die heel erg ziek zijn. Maar ik had nooit gedacht dat ik tijdens een pandemie zou werken.”
Alles begint met bescherming
Een IC-dag tijdens een pandemie begint met omkleden. De noodzakelijke beschermende kleding maakt gelijk duidelijk dat dit geen doorsnee dag wordt.
Jesse: “Voor we de corona-afdeling opgaan, kleden wij ons helemaal om voor de persoonlijke bescherming. Dat betekent een isolatiejas, een speciaal mondkapje, een muts, handschoenen en een spatbril. Als we dat aan hebben, gaan we door een sluis heen om het besmettingsrisico zo klein mogelijk te maken.”
Tekst gaat door onder de video
Werken op de IC was nooit een saai, maar de specifieke, besmettelijke eigenschappen van corona vragen om een voortdurende alertheid tijden het werk. “Je draagt meerdere uren de beschermende kleding, waarbij je voortdurend moet opletten of je handschoenen niet scheuren, en dat je tussen de patiënten door de handschoenen wisselt. Je bent continu aan het denken.”
Negen diensten achter elkaar
Met name in de beginperiode moest iedereen veel en lange diensten draaien. Jesse: “In de periode dat de eerste coronapatiënten op de afdeling kwamen, had ik een reeks van negen diensten achter elkaar, waaronder zes nachtdiensten. Dat is niet Arbo-technisch verantwoord, maar op dat moment was het wel nodig. Inmiddels heb ik een nieuwe routine opgebouwd.”
De mensen die hier liggen zijn ook een fijne opa, of een lieve moeder.
Toch is binnen deze nieuwe realiteit niets hetzelfde. Anne legt uit dat de relatie met patiënten nu totaal anders is. “We zijn gewend om op een heel intieme, intensieve manier met patiënten om te gaan, het is niet voor niets intensive care. Maar nu komen patiënten vaak al zo ziek binnen, dat ze eigenlijk meteen in slaap gebracht moeten worden en aan de beademingsmachine komen.”
Tekst gaat door onder de video
Voor William is juist de menselijke benadering essentieel. “De mensen die hier liggen zijn ook een fijne opa, of een lieve moeder. Die sfeer wil ik ook creëren in de kamer. Een belangrijk onderdeel van mijn werk is het goed begeleiden van de familie. Dat is nu veel moeilijker geworden.”
Tekst gaat door onder de video
Laatste woorden via een tablet
Met name voor patiënten met wie het heel slecht gaat, betekent dat soms dat William toeschouwer is van even bizarre als hartverscheurende momenten. “Ik heb meegemaakt dat ik ‘s nachts een familie moest bellen dat hun moeder zo uitgeput was dat ze ondersteund moest worden met een beademingsbuis. Dan sta je als verpleegkundige met een tablet in je hand, waarop familieleden in een videocall de laatste woorden met hun moeder delen… Dat doet wat met je.”
Die onzekerheid maakt het lastig werken.
Alle drie de IC-medewerkers lopen tegen het unieke ziekteverloop van corona aan. Jesse: “Dit is mijn eerste baan als basisarts, wat we nu meemaken had ik nooit kunnen voorspellen. Ik vind het met name moeilijk dat het zo onvoorspelbaar is. Sommige mensen worden heel snel heel ziek en knappen niet op. Terwijl andere mensen waarvan je denkt dat die het niet zullen halen, het juist wel halen. Die onzekerheid maakt het lastig werken, zowel voor mij als voor de verpleegkundige.”
Tekst gaat verder onder de foto
William beaamt dit. “Er zijn verschillende behandelmethodes die patiënten ondersteunen, maar er is nog geen medicijn en dat maakt alles complex. Er zijn steeds nieuwe inzichten, waarop we als team anticiperen. Normaal weet je wat het ziektebeeld is en wat er gedaan moet worden. Op coronagebied zijn er steeds nieuwe ontwikkelingen.”
Kijk hieronder naar de eerste aflevering, waarin Anna, Jesse en William vertellen over hun werk op de IC. Donderdag in de tweede aflevering vertellen zij over de emotionele impact die deze periode op hen heeft.
Deze serie kwam tot stand met dank aan het Ikazia Ziekenhuis en VideoAgency.
[ad_2]
