[ad_1]
REGIO – Zorgplaza mag zich een jaar lang ‘Het Leukste Bedrijf van De Krant’ noemen. In een spannende finaleronde rekende het bedrijf af met drie andere finalisten. Dat het voor de jury nog geen eenvoudige klus was om één winnaar uit te wijzen, moge duidelijk zijn. Toch kwamen de drie dames – Ellen, Marija en Yvonne – tot een eindoordeel. Een verslag van een boeiende middag.
Vrijwel
gelijktijdig melden de drie dames zich op de redactie van De Krant. Aan hun
punctualiteit zal het in ieder geval niet liggen. Ellen, Marija en Yvonne
hebben de weg vanuit respectievelijk Roden, Groningen en Leek eenvoudig weten
te vinden. Het zijn dames met verschillende achtergronden. Ellen heeft met
Kleur Bekennen haar eigen Imago Adviesbureau, Marija is al jarenlang
verantwoordelijk voor de pr en marketing van Theater de Winsinghhof en Yvonne
was meer dan dertig jaar het gezicht van de Burna in Leek.
Aan de
keukentafel volgt een eerste ontmoeting tussen de dames, die in De Krant van 25
februari al wel over elkaar hebben kunnen lezen. Een kort voorgesprek is handig
om aan te geven waar eenieder op gaat letten. Ook worden de finalisten onthuld.
Dat zijn Been Wonen, Burgers en Zo, Zorgplaza en De Q Leek. Mooie finalisten, vindt
de jury. Als de route wordt uitgestippeld en de dames zijn voorzien van een pen
en een schrijfblokje, kan de tocht langs de bedrijven aanvangen.
Te beginnen
aan de Schoolstraat in Roden. Daar huist één van de oudste winkels van Roden:
Been Wonen. Het bedrijf bestaat al bijna 85 jaar, waarmee Been Wonen een begrip
is in de regio. Dat Been Wonen tot de finalisten behoort, stemt Yvonne
tevreden. ‘Ze hebben daar nog echt een etalage waar ze aandacht aan besteden.
En het is geen standaardwinkel’, vindt zij. Binnen treffen we Myrthe, die samen
met haar vader Frank de zaak runt. ‘Leuk, een familiebedrijf dus’, concludeert
Ellen. Myrthe vertelt dat zij de vierde generatie is die de winkel overneemt.
Ze heeft de opleiding Small Retail and Business Management gevolgd en staat
doorgaans alleen in de zaak. ‘Mijn vader is veel op pad. Hij gaat bij de
klanten langs en ik ben dan in de winkel bezig. Ik doe hier de inrichting. Dat
is vaak seizoensgebonden. Zo ben ik nu al bezig met de lente-inrichting.’ Om
bij te blijven met de laatste trends, volgt zo af en toe een bezoek aan
beurzen. Maar vertegenwoordigers komen vooral vaak langs in de winkel, laat
Myrthe weten. ‘En daarbij is luisteren naar de klant natuurlijk heel
belangrijk.’
Het maakt dan ook dat Been Wonen veel vaste klanten heeft. ‘Maar omdat we niet in een winkelstraat zitten, moeten we het vooral veel van mond-tot-mond reclame hebben.’ Marija is benieuwd naar de toekomst van het bedrijf. ‘Die ziet er anders uit’, meent Myrthe. ‘Zo zie je dat stofferen uitsterft. Het is moeilijk om nieuwe stoffeerders te krijgen. Daarnaast wordt mijn vader een dagje ouder. We zoeken iemand die hem zou kunnen ondersteunen tijdens zijn dagelijkse werk’, vertelt Myrthe, terwijl de jury geniet van een verse bak koffie van échte koffiebonen. Terugkijkend op bijna 85 jaar Been Wonen, concludeert ze dat de zaak is meegegroeid met de tijd. ‘Vroeger, toen mijn opa en oma de zaak runden, verkochten we álles. Van knoopjes tot ritsen.’ Yvonne: ‘Een winkel van sinkel dus?’. Myrthe: ‘Ja, dat zou je kunnen zeggen. Door de jaren heen zijn we telkens meegegaan in de tijd. Dat proberen we nog steeds, door bijvoorbeeld duurzaam te investeren. Zo hebben we sinds kort LED-lampen in de hele winkel en kijken we naar zonnepanelen.’
Op dan naar de Heerestraat in Roden. Daar zetelt een veel jonger bedrijf, Burgers en Zo genaamd. Het foodcafé behelst veel meer dan burgers. ‘Het “En zo-gedeelte” wordt eigenlijk steeds belangrijker’, zegt Janine, die samen met Aan de tent runt. Het is druk op deze donderdagmiddag. Druk is het er vrijwel altijd, zo laat Janine even later weten. De zaken lopen goed. Binnen is er veel aandacht besteed aan het interieur, valt ook de jury op. Het is er fijn zitten, ook als er nog even op de gastvrouw moet worden gewacht. Er moet namelijk ook nog gewoon gewerkt worden. Als Janine even later aanschuift, vertelt ze hoe alles begonnen is. ‘We kenden een dergelijk concept uit Friesland’, zegt zij. ‘Aan heeft elders een snackbar en het begon te kriebelen.’ ‘Doen jullie ook steeds meer met vega?’, vraagt Yvonne. ‘Daar ontkom je niet aan. Het belangrijkst is dat je luistert naar de klanten. Dat doen we dan ook telkens.’ Zo kan het dat Burgers en Zo niet op maandag, maar op dinsdag dicht is. ‘We hoorden van klanten dat er weinig open is op maandag in Roden. En ondertussen was het op dinsdag niet zo druk als anders. Daarom hebben we besloten dat we op maandag gewoon open gaan. En dat bevalt heel goed.’
Dat de zaken goed lopen, is ook Ellen niet ontgaan. ‘Hebben jullie al eens aan uitbreiding gedacht?’, vraagt zij. ‘Daar hebben we het wel over gehad, maar we werken nu al meer dan tachtig uur per week’, zegt Janine, terwijl Aan inmiddels vanuit de keuken is aangeschoven. Marija vraagt de kok of de burgers die bereid worden van ‘blije koeien zijn’. Het antwoord blijft Aan haar schuldig. Op de vraag waarom Burgers en Zo moet winnen, antwoordt Janine dat de vele klanten een teken zijn. Aan beaamt dat. ‘We hebben veel vaste klanten. Daardoor moeten wij ook steeds vernieuwen. Je wil men wat nieuws kunnen blijven bieden. Zo hebben we binnen een jaar al drie menukaarten gehad.’ Marija ziet ‘blije, hardwerkende ondernemers’. Yvonne vindt vooral de entourage van Burgers en Zo geweldig en het valt Ellen op dat de zaak verrassend lekker ruikt. ‘Bij sommige zaken gaat de geur uit de keuken in je kleren zitten. Dat is hier helemaal niet het geval’, stelt zij.
Op dan naar
de Kanaalstraat, waar Zorgplaza haar deuren opent voor de jury. Terwijl het
buiten stroomt van de regen, is het ontvangst binnen prettig. Sieger verwelkomt
de dames en laat ze plaatsnemen in de comfortabele stoelen in de winkel.
Ondanks de verbouwing, is het goed toeven in Zorgplaza. Marija wil meteen weten
of de scootmobielen in de winkel mogen worden getest. ‘Natuurlijk, we hebben er
speciaal een paar klaar gezet’, anwoordt Sieger. Ook eigenaar Peter heeft zich
bij het gezelschap gevoegd en vertelt over het bedrijf en het pand. In het pand
zetelde eerst de Vrijbuiter en later nog de Gamma. Ruimte zat dus. ‘We zaten
eerst in Tolbert, maar daar groeiden we uit ons jasje. Toen zijn we hierheen
verhuisd.’ Ellen is onder de indruk. ‘De winkel is groter dan de buitenkant
doet vermoeden.’
Peter en
Sieger vertellen een goed verhaal, waarbij geld verdienen zeker niet als enig
doel wordt bestempeld. ‘Je ziet vrij veel leed wanneer je bij de mensen
thuiskomt. Maar je maakt de mensen ook blij. We willen dat men achteraf zegt:
wat een aardige jongens en wat een goed product. Het is meer dan verkopen
zelf’, vindt Peter. Sieger voegt toe: ‘Wij brengen vaak een stukje blijdschap.
Door onze producten wint men aan mobiliteit. Ze kunnen weer de deur uit
bijvoorbeeld. Dat is heel belangrijk.’ Zorgplaza gaat dan ook zélf bij de
klanten langs om producten af te leveren. ‘Dat doen we altijd zelf’, zegt
Peter. Voor ons is dat heel belangrijk. Mocht er dan iets nog niet helemaal
goed zijn, dan weten we dat direct.’
Marija heeft
ondertussen haar oog laten vallen op één van de scootmobielen. Even later
scheurt ze door de winkel. ‘We geven onze klanten desgevraagd rijles’, zegt
Peter, die zich laat ontvallen dat er ook scootmobiels met cruise control zijn.
Even later probeert Marija ook één van deze modellen uit. Yvonne neemt even
later plaats in een sta-op-stoel. ‘Hemels’, stelt ze. Nog voor de dames zich
weer richting de auto van de chauffeur (en tevens uw verslaggever) begeven,
krijgen ze een goodiebag mee. Een leuk gebaar.
Op naar Leek.
De Q is een vrij nieuwe zaak in het centrum van het dorp. ‘Kleurrijk’, valt
Yvonne op. De zaak verkoopt hoofdzakelijk chocolade, maar men kan er ook
terecht voor een bakje koffie of thee. En de etenswaren zijn niet duur. ‘400
gram truffelchocolade voor vijf euro?’, even lijkt het erop dat Ellen zichzelf
moet knijpen. Eigenaresse is Karin de Quastinet (vandaar ‘De Q’). Zij vertelt
een bijzonder verhaal, namelijk dat van iemand die voor honderd procent is
afgekeurd, maar niet voor de rest van haar leven werkloos wilde blijven. En dus
begon ze, ondanks het feit dat ze ook nog twee zoons moet onderhouden, voor
zichzelf. Een dappere stap. En bovendien een mooi concept. Want hoeveel
chocoladezaken zijn er nog in Nederland? Zeker in de buurt is De Q uniek. ‘Eet
je zelf veel chocola?’, is een logische vraag van Ellen. ‘Ik test alles. We
moeten immers weten wat we verkopen. Maar ik probeer er wel op te letten’, zegt
Karin. Marija snuffelt ondertussen aan een zakje theebladeren en de zoon van
Karin helpt met koffieschenken. De jury krijgt een plekje in de zaak aangewezen
en even later staat er koffie met een likeurtje. ‘Het likeurtje is van
Slijterij Stiekema’, zegt Karin, die voor de gelegenheid een proeverijtje van
bonbons heeft samengesteld. De dames zijn logischerwijs in hun nopjes. Karin
geeft aan het ontzettend naar haar zin te hebben in haar eigen winkeltje. ‘Ik
kan mijn ei erin kwijt’, stelt ze. ‘Ik ben eigenlijk dagelijks creatief bezig.’
Even later
staan de dames, mét bonbons!, weer buiten. Op de terugweg naar de redactie in
Roden breken de discussies los. Want nu komt natuurlijk de hamvraag: wie moet
er winnen?
Dat het
allemaal niet meevalt, blijkt even later aan dezelfde keukentafel op dezelfde
redactie van De Krant. Alle bedrijven hadden wel wat. Maar hoe vergelijk je ze?
Het is een beetje appels met peren, maar uiteindelijk kan men een goede
afweging maken. En wat blijkt: allen vinden ze Zorgplaza Het Leukste Bedrijf
van De Krant! ‘Het is een sociaal bedrijf, wat niet alleen bezig is om geld te
verdienen. Het zijn lieve mensen die vanuit hun hart werken. Ze verbinden
ondernemen met geven om de wereld, waardoor je je in een warm bad waant’, luidt
het juryrapport. De terechte winnaar van de titel Het Leukste Bedrijf van De
Krant!
Overige juryrapporten
Been Wonen:
‘Al bijna 85 jaar bieden zij kwaliteit, met een goed product en voor een breed
publiek. Ze hebben een mooie etalage en een veel wisselend aanbod.’
Burgers en
Zo: ‘Een mooi concept, met nette mensen en een prachtig interieur. Hardwerkende
mensen en een goedlopende zaak. Aanwinst voor Roden.’
De Q: ‘Je voelt je er makkelijk thuis in de zaak. Een vrouw met een prachtig verhaal, die zeker de gunfactor verdiend heeft. Bovendien hele mooie prijzen.’
[ad_2]
